Vaizin taşı -1

Kadırga… Sokullu Mehmet Paşa Camii… Cuma namazı için arkadaşlarımızla pek âdetimiz olmasa da camiye biraz erken gitmiştik. Vaazın sonuna gelindiğinde vaiz duaya, cemaat ise ihtiyacı nispetince duaya icabete başladı. Vaizin: ‘Allah’ım bütün hastalarımıza şifalar ihsan eylesin’ niyazına cemaat azdan az bir sesle: ‘âmin’ diyerek iştirak etti. Vaiz: ‘Allah’ım bütün dertlilerimize derman ihsan eylesin’ niyazını bırakmıştı ortaya. Cemaat ise bu sefer çoktan az bir sesle icabet etmişti ona. Ve en büyüğü en sonda olur nispetince vaiz son duasını yaptı: ‘Allah’ım bütün borçlulara edalar nasip eylesin.’ Cemaat Mimar Sinan’ın bu ustalık eserinin kubbesini inletircesine, minberindeki hacerü’l esved taşını indirircesine bir seda ile ‘âmin’ dedi. Arkadaşlarımızla birbirimize bakıp tebessüm ettik. Demek ki insanları bu zamanda en çok bunaltan şey borç idi. Yiğidin bile kamçısı idi.

Kadırga yokuşunu çıkarken bende borçlarımı düşündüm. Alacaklı gibi değil borçlu gibi seviyordum seni ve her geçen gün borcum daha da artıyordu. Borcum arttıkça derdim de, hastalığımda artıyordu. Vaizin üç duasına da Sinan’ın camisini değilse bile kendi mabedimi yıkacak seda ile âmin diyordum içimden.

Alacak değil ya yanacak yeriydi gönül. İnanıyorum çünkü inkâr edemiyorum. Çaresizim çünkü senden kaçamıyorum. Defterimin alacak hanesinde kocaman bile diyemiyorum, küçücük bir sıfır.

Sevdiceğim arz-ı didar eylemez
Gönül gayrilerle bazar eylemez
Yerinde rahatça karar eylemez
Emrah bilmem kimin divanesidir
(Erzurumlu Emrah)