Nalın olsaydı kolaydı belki ama ayağındakiler bu sefer çizme!

Az’ın verdiği huzurdansa,daha çok yemenin verdiği rahatsızlığı tercih ediyoruz.Vermektense almanın,çabadan ziyade hazıra konmanın derdindeyiz.Ne dünyalık heveslerimiz için farklı bu durum ne de öteki taraf hayallerimiz için.
Bir çift nalın simgesi bize Hz.Musa’dan, Tuva Vadisin’den kalan yegane öğreti.Nalın; Rabbin huzuruna çıkmak için üzerimizden atmamız gereken şeyler bütünü. Hz. Musa’nın tek dünyalığı, sahip olduğu tüm mülk. Ve fakat buna dahi müsaade yok.
21.yy’da dahi tek batıl kendi benliğimiz,yani insan egosunun sahip olduğunu sandığını şeyler.İnsan özde Eşref-i mahlukat fakat dünya dediğimiz yerde hala bir çoğumuz mahluktan öteye gidememiş, yüceliğe uzanamamış bir halde duruyoruz.Niyetimiz bile yok.Yaptım! Bildim!... Ben şahsıyla çekimlenmiş tüm fiilleri kökünden kazımalı; çünkü duracakları yer belli. Sahi yaptım- bildim-oldum diyen birine yolun sonsuzluğunda yeniden koşmaya başlamaktan nasıl bahsede biliriz ki? Yolu kendi nezdinde “ben” kepezlerine takıp bitirmiş biri sonsuzluktan ne anlar? Yeniden koşup yorulmanın düşüp te kalkmanın bedelini insan kendi başına kaldıramaz.Yaradılış itibari ile bu noktada ihtiyaç sahidir.İnsan kendisine ayağındaki çizmeleri fark ettirecek hatta gücü yetenlerdense eğer onları çıkartmaya zorlayacak birini aramalı.