Sevgililer Günü

bazen, ne çok kirlettik kendine has tavır gerektiren kelimeleri diyorum.
Sevgi gibi mesela, zaten aşktan hiç bahsedemiyorum. Sürekli değişme ihtimali olan kelimenin lûgattaki karşılığı sevmek/çok sevmek olabilir mi? Halbuki sevgi gönülde kıymetli hazineler gibi durur. Onu zaman zaman açıp kederlenirsin, bazen de o hazineyi açmaya kıyamayacak kadar kıskanır ve gizli tutarsın gönül köşende.

Sevginin timsali tek bir günü olabilir mi hiç? Sanki diğer günler seviyorum fakat sâde bir gün gösteriyorum der gibi. Hele bir de o günü geçen sene birlikte kutladığın birinden bu sene nefretle söz edebiliyorsan eğer, o bahsettiğimiz ve kutladığımız değişken şey “sevgi“ olabilir mi?
Sevgin her sene aynı kalıyorda figüranlar mı değişiyor yani?

Oysaki sevgi kendinden süreklidir onu değiştiren bizlerin gönülsüzlüğü. Hani minik bir çocuk bağırıyor ya televizyonda; “Sevgi hiç biter mi? İnsan bir kere sevdi mi hep sevecektir.“ diye. Keşke büyürken de böylesi masum meziyetleri yanımızda taşıyabilsek diyorum. Bizi değiştiren, bu masum düşüncelerden alıkoyan gönül kırıklığı da değil halbuki, yalnızca ilgi görmek ve sevilmek isteği. Sevgisizlikten doğan bir açlıkla gönlümüzü han , kendimizi hancı eyliyorsak eğer, gelen gidenin tahribatı misafirden değil bizden kaynaklı . Ben sözcüğünün kapılarına vura vura kirletiyoruz sevgiyi ve kirletilmiş bir kelâm kendini yalnız bir güne indirgenmiş olarak buluyor. Han eylediğimiz gönlümüze hancı ettiğimiz bedenimize bir gün Aşk gelirse eğer onun önüne koyacak ne yıpranmamış bir sevgi ne de kirletilmemiş bir beden kalır . O zaman duyduğun ızdırabın bedelini ömrünce gönlünde burukluk ve başın önüne eğilmiş şekilde ödersin.

Gönlünü karşına al şimdi ve sor cesurca. Eğer geçen sene sevdiğin kişi şuan nefret ettiğin biriyse, senin sevmek ya da sevdim dediğin, destansı aşkların lügatında hoşlanmak bile sayılmaz. Öyle yapay ve değişken durur ,sürekli dönen ve değişen dünyada.