“Tenha “

Ramazan’ın muhakkak ki en sevdiğimiz yönlerinden biri sahur, yani gecelerimizin karanlıktan aydınlığa kavuşmuş olması. Hem gündüzümüzde hem gecemizde tenhanın biraz daha sığlaşması. "Peki tenha nedir?" diye sorsalar bize; gizli olan yer, görülmeyen, başkası tarafından görülmesi imkansız olan deriz. Ancak inanan biri için tenha kelimesi lügatında karşılığı bulunmayan bir sözcük olmalı. Her yerde her şeyi görmeye kadir olan Rabbimizi unuttuğumuz an tenhadayız işte. ”Tenhası olandan korkacaksın asıl, tenhası olan her şeyi yapar, her şeyi yapmaya gücünün yettiğini sanır ve türlü kötülüklerin içinde bulur kendini.” derdi bir büyüğüm. Dönmesi durmayan, çilesi bitmeyen şu dünyada beynimizin bulanması çok normal geliyor bize.

İnsan iyilik yaparken Allah’ın varlığını tüm hücrelerinde hisseder çünkü bu beşerin “Bak Allah’ım ben buradayım ve falanca fiili işlemekteyim.“ deme şeklidir. Oysa kötülük yaparken gizlenmek istercesine karanlığa gömülür zihnindeki inanç. O onu kimse görmez sanacak kadar kör olur. Kendi gözlerini karanlığa gömdükçe inandığı şeyin onu karanlıkta göremeyeceğine emindir .
Oysa insan O'nu unutmamak için yollar arar, bu yolda kendini o kadar aydınlıkta bırakır ki tenhası kalmaz. Bir güzelin gözlerinde bulur o aydınlığı, bir dervişin yanan kalbinde. Şeffaflaşmış ruhunun inceliğinde ve nahif sözlerinde. İman onun için bir hatırlayış hali olmaktan çıkar çünkü hiç unutamaz . Diyor ya şair “Nasıl unuturum hiç unutmadım.” Güzeli hatırladıkça güzel olmaktan payını alır o da. Aydınlık olanın da tenhası kalmaz.